Inderdaad ja een blog, voor zij die dachten dat mijn Podcast mijn blog volledig opgevreten had, heeft het mis. Ik ben zelfs al een keer of 3 aan een Corona blog begonnen maar ik kan er maar geen einde aanmaken…
Soit ik smijt mijn Corona avonturen misschien later wel online. Maar goed er was terug een echte race, zo eentje met tatoo nummers, een kloefer van een medaille, een finisher t-shirt en niet in eigen dorp: De Ironman 70.3 Sables d’Olonne!
Ik koos deze keer voor reizen Heemeryck. Organisator Pieter, zijn broer Senne en zijn vriendin Eva waren mijn reisbubbel. Ik moet zeggen wreed content van reizen Heemeryck, gewoon een uur dat je moet klaar staan en een makkelijke all-in formule. Ok af en toe een vegetarische maaltijd en wat commentaar op het kippenwit in de frigo maar verder perfect, no stress. We vertrokken donderdag naar de Vendée. De reis ging vlot, enkel geen Eifeltoren gezien in Parijs maar verder geen opmerkingen. Vrijdag de fietsverkenning met heel wat Belgen en de afscheidnemende Frederik Van Lierde. In de namiddag het zeewater eens gaan proeven en de startnummer oppikken.
Ik besef dat ik nu wat mensen jaloers maak: Niet iedereen zal dit jaar een grote race kunnen meedoen. Ik kreeg ook heel veel berichtjes dat ik er van moest genieten. En ik deed trouw wat jullie allemaal vroegen: Ik genoot echt van terug een weekendje racen: Opstaan om 4uur, brood met confituur, naar de wissel, banden oppompen en de zoektocht naar een dixi. Eenmaal genesteld op een dixi besefte ik dat een mondmasker dragen zo ook zijn voordelen kan hebben…
Vervolgens wetsuit aan en klaar om de Atlantische oceaan in te duiken voor 1.9km zwemmen. We zwommen een stukje de zee in om dan in de havengeul het centrum van Sables d’Olonne binnen te varen tot aan de jachthaven waar de wissel zone was. Ik was zowaar bijna aan het genieten van het zwemmen met dat opkomend zonnetje tot ik even terug tot de realiteit kwam dat 4 maanden niet zwemmen me geen deugd hadden gedaan. En ik heb echt 4 maanden niet gezwommen hé, geen gedoe met rekkers en illegale zwempartijen voor Seppe Odeyn. Wel een rekening van een minuut of 9 in de eerste wissel, tja. Nu ben ik gelukkig positief ingesteld en zag ik de bui al wat hangen, je kan dat zielig vinden om zo eenzaam door de havengeul te zwemmen. Maar het voelde voor mij een beetje als de blijde intrede van de Sint. Genieten dus zoals ik beloofd had.
Eenmaal de stoomboot aangemeerd kon ik dan laten zien wat ik die 4 maanden wel heb gedaan. Fietsen en lopen dus. Ik fietste goed op een prachtig hevelend fietsparcours. Ik reed me naar voren in de vrouwenrace tot terug aan het einde van de mannen wedstrijd toen ik mijn loopschoenen aantrok voor de afsluitende halve marathon. Ik kwam in de wissel met een Fransman en een Spanjaard en ik vloekte me de eerste kilometers kapot dat ik het gaatje van 30 meter op hun niet dicht kreeg. Gelukkig was daar een passage over het strand alvorens aan de 3 rondjes te beginnen. In het mulle zand gevolgd door een trap de dijk op sloot ik aan bij de 2. Maar er was meer: Ik kwam op het parcours achter nummer 2 op het parcours Rudy Von Bergh. Ik was weer wat pissig want ja dat wou zeggen dat ik gedubbeld was. Maar verdekke dat spel was hier nog niet voorbij, Odeyn op missie om zich te ontdubbelen.
Na een km of 5 kreeg ik de Amerikaan zo goed als te pakken. Alleen ook hij had de nummer 1 zo goed als te stekken. Hoera het unlappen was nabij! Alleen die nr 1 was general manager van Reizen Heemeryck. Ja die man kan naast zijn reisbureau een stukje triathlonnen. Ook op zo’n moment vergeet ik niet te genieten: niet veel mensen maken de ontknoping van een internationale triathlon mee maar ik zat dus wel op de eerste rij. Maar buiten dat genieten zag ik toch ook een vriend in nood die zijn eerste plek verloor. Ik zag het dus gebeuren en wou iets doen maar goed, wat kan een mens doen? Er was toch ook wat gevraagd social distance te respecteren in het lopen. Ik was al aan het bedenken hoe ik het Frans kon uitleggen dat Pierre mijn loopbuddy van dag 1 in de lockdown was: Meme bouble monsieur le juge. Ik kwam erbij, vuurde de jongen aan en vroeg of hij een gelletje moest hebben. Om hem vervolgens achter te laten, hopende een oerinstinct wakker te maken van: Ok dat ik hier niet win en dat ik wat dollars laat schieten maar dat er iemand uit mijn eigen dorp sneller loopt dat is er zwaar over! Helaas dat gebeurde niet, Pierre volgde niet en ik vroeg me af of ik nog wel thuis zou geraken?
Restte mij 14 kilometer om mezelf te ontdubbelen en de tegels uit de dijk te stampen. Ik dus terug op jacht naar Rudy maar die gunde me mijn ereherstel niet. Reste me enkel Fre nog te groeten in zijn laaste Ironman race en binnen te lopen. Ik werd uiteindelijk 24ste PRO en gelapt dus.
Het nieuwe racen met heel wat maatregelen was zeker een meevaller: online briefing, check in en swim start verliepen vlotter als anders. De race voelde ook aan hoe een race moet aanvoelen. Alleen moet ik toegeven dat je tijdens het lopen toch liever in het midden van de baan loopt dan rakelings langs het publiek en was ik blij dat je naast een finisher medaille en t-shirt ook een mondmasker van ironman krijgt als je aankomt.
Over mijn race zelf mag ik niet tevreden zijn. Ja er zijn verzachtende omstandigheden, ik miste heel wat zwemkilometers en mij wedstrijdkalender veranderd elke week. Maar dat is voor iedereen zo, we gaan daar niet over klagen. Als plan A, B en C geschrapt moeten worden dan bedenken we wel een plan D. Blijven plannen mensen het alfabet telt nog wat letters!
Hopende voldoende voor jullie allemaal genoten te hebben zonder enige vorm van jaloezie uit te lokken, tot de volgende waar dat dan ook mogen zijn! En oh ja op de terugweg dan toch de Eifeltoren gevonden. Merci reizen Heemeryck!
