Het was een fantastisch sportjaar! Wat zeg ik een uitzonderlijk sportjaar. Net als die andere jaren heb ik ook dit jaar weer wedstrijden gewonnen, mijn grenzen verlegd en veel nieuwe mensen leren kennen door mijn sport! Nu ja mijn palmares is misschien niet aangespekt zoals ik dat in gedachten had of toch? Mag een FKT of everesten op een palmares staan?
We begonnen het jaar zoals elk jaar: redelijk naar de kloten van een zware hel editie. Maar kijk na 8 keer leer je toch af en toe iets bij: Ik schrapte de 2 daagse in Egmond en wou wat meer tijd om me voor te bereiden op een jaar met een kalender om u tegen te zeggen. Mijn eerste afspraak was de Powerman in Portugal. Ik won de wedstrijd en deed naar mijn gevoel één van de beste 10-60-10 duathlons.
Daarna ging het naar Lanzarote om me samen met Stefaan voor te bereiden op het EK duathlon en de IM St Georges. Maar na 3 dagen Lanza ging de wereld op slot en was de grootste uitdaging om thuis te geraken. De kalender viel weg, ik was technisch werkloos en had geen idee wanneer er terug wedstrijden zouden komen. Nu heb ik de laatste 8 jaar zo goed als elke maand een wedstrijd gedaan dus dat was wel even slikken. Ik besloot even na te denken waarom ik nu juist die wedstrijden doe? Filosoferen is iets wat ik niet dagelijks doe dus ik kwam niet verder als: Een uitdaging hebben en ergens de beste in proberen te zijn. Uitdagingen waren er met die lege kalender gelukkig nog genoeg ik had namelijk dat ene lijstje met veel dingen op die normaal niet in een standaard trainingsschema passen.
Zo deed ik geen EK maar fietste ik naar de zee en terug. De zee is altijd al de maatstaf geweest van alles dat met afstand te maken heeft. Als kind is naar de zee rijden het langste dat je in een auto moet zitten en dus ook het verst mogelijk. Naar de zee en terug is dus het equivalent van verste afstand x2. Ik dus naar de zee en terug gefietst voila afgevinkt. Zo werkte ik mijn lijstje af. Ik leerde mijn dochter fietsen, liep mijn eigen trail van 50km in onze bossen en probeerde alle wegjes in groot-Herent te fietsen. Inderdaad probeerde niet alles lukte, zo liepen we ook geen PR op onze eigen clubkampioenschap 10km. Dat kwam voornamelijk omdat het een zaligheid was die uitdagingen op een ander niveau voor te bereiden dan pakweg een EK. Er was veel minder stress bij gemoeid en eigenlijk was dat toen toch wel een verademing.
Als ik nu op die eerste uitdagingen terug kijk kan ik wel stellen dat het een tikkeltje uit de hand is gelopen. Ik had dus al 50km in de bossen gelopen maar zou 100km ook lukken? Ik zocht nog een uitdaging in de plaats van IM ST Georges. Stefaan ging virtueel everesten en gaf mij het laatste duwtje om toch maar die 100km te lopen. De kans dat ik ergens goed tegen de muur zou lopen was reëel maar dan gebeurde er ten minste nog eens iets redeneerde ik maar. En dus vertrok ik met wat resteerde in mijn koekenkast en liep 100km in minder dan 8 uur.
Stefaan had geeverest en ik was toch wat jaloers. De plannen om de Sigarenberg te everesten waren er al wel even en hadden we in onze podcast al te vaak en te luid uitgesproken. Nu was er totaal geen excuus om het niet te doen en dus vertrok ik voor een beklimming of 239 van onze sigaar. Het werd een schitterende dag, die wel 15uur en half duurde. Maar er kwamen mensen supporteren, meerijden en eten brengen. De dag nadien werd het zowaar nog straffer. Ik was plots nationaal nieuws. Ik kreeg meer media aandacht dan voor mijn wereldtitel en dat allemaal voor een dag lang dezelfde straat op en af te rijden. Vreemde tijden dus.
Op 7 dagen tijd dus geeverest en 100km gelopen. Dat was een stevige week, vooral omdat ik ondertussen elke woensdag met een heleboel pro-triathleten over ter wereld koerste op Zwift en ook fietskoerier was om mondmaskerclips van 3dplanner.be rond te brengen aan mensen in de zorgsector.
Uiteraard had ik de smaak van de uitdagingen te pakken. Ik reed Dirtykanzelled een eigen gravelrace van 320 kilometer goed voor 16uur offroad plezier. We reden met een deel van de Belgian E-hammers (de verzamelnaam van de Belgische zwifters in de Triathlon series) de Elias ride, een combinatie van 34 van de steilste Ardennen beklimmingen dat was toch ook goed voor een stevig dagje. De zwiftseries kwamen ook ten einde met een finale van 4 races voor echt prijzengeld. En zo kwam ik op een dag volledig bezweet en stijf van de cafeïne uit mijn kelder gekropen en zei ik tegen mijn vrouw. Ik heb hier just 1000 dollar in onze kelder verdiend. Jaja vreemde tijden….
