Begin juli kwam er na al die fratsen eindelijk wat licht aan het einde van de tunnel. Nu ja licht, het zwembad ging weer open en ik had een wielervergunning genomen. Maar er was ook echt licht met een eerste wedstrijd in Oudenaarde: De duathlon van Vlaanderen. Ik moet jullie niet uitleggen dat ik redelijk uitgewrongen uit die lockdown periode kwam. Stefaan zei dat het nog net zou moeten lukken en ik wou ook wel laten zien dat ik ook buiten mijn kelder hard kon fietsen en lopen. De overwinning deed deugd maar eindelijk terug kunnen racen deed nog eens zo veel deugd. We leken vertrokken, ik begon terug te zwemmen en begon voorzichtig plannen te maken voor het najaar. Veel duathlons of triathlons volgden spijtig genoeg het voorbeeld van Oudenaarde niet en gelukkig had ik me aangesloten bij de Siktivity boys. Terug koersen in het ploegje van Sikke Van Roy en in dezelfde trui als de Smalle (schoonbroer Ruben). Jaja Odeyn dus terug in het peloton en dat was deels toch wel thuiskomen: Ja er wordt nog steeds in Nieuwrode gekoerst en mijn vrouw kan nog altijd even goed drinkbussen aangeven. Maar terug koersen was toch ook wel vaststellen dat er heel wat veranderd is: Er staan nu namelijk 2 kindjes naast mijn vrouw als ze drinkbussen aangeeft en wat rijden ze toch snel meneer. Ik reed 2 vlakke koersen (Nieuworde en Zolder) met een gemiddelde van 48.5. Ik reed 2 lastigere koersen (Tielt-Winge en Schoonderbuken) gewoon niet uit. Gewoon simpelweg eraf gebonjourd op de kant. Maar ondanks dat heb ik me wel goed geamuseerd om terug te koersen en alles wat daar bij hoort. Ik kreeg ook zo’n bewondering voor de 20-jarige Seppe Odeyn, dat hij dit wel kon. Dat hij geen moeite had met optrekken na de bocht, dat hij niet op de kant hing omdat hij zelf de waaier trok. Er was gelukkig ook wel progressie en de laatste koers die ik reed in Neerijse was terug op een mooi niveau waar ik niet in de problemen kwam, mee koerste zoals vroeger en dan niet mee sprintte uit principe.
Seppe de wielrenner was dus herboren, Seppe de triatleet ging wat stroever de zomer door. Terug beginnen zwemmen na 3 maanden niks is niet alles en ook qua wedstrijdplanning moest je een keer of 3 bijschakelen per dag. Eens het WK duathlon in Zofingen uitgesteld werd naar 2021 besloot ik dan maar een IM te doen. Inderdaad een IM, ik heb een inschrijvingsmodule of 15 doorlopen en het kon me uiteindelijk niet veel meer schelen welke het zou worden. Wales, Klagenfurt, Portugal, Florida, Hourtin,… En zo trainde ik een maand of 3 alsof ik ergens een ironman ging doen die er dus helemaal niet kwam. Ik kon gelukkig wel nog een halve triathlon doen in Sables d’Olonne in functie van die volledige afstand later dus. Sables d’Olonne was leuk. Terug een internationale wedstrijd doen was gewoon heel fijn. Mijn zwemnummer ging slecht, ik leek als enige last te hebben van de 3 maanden niet zwemmen maar ik fietste en liep ik wel goed al zie je dat niet in de uitslag. Ik deed nog de triathlon van Deauville die duathlon werd door een storm op zee en werd er 7de. De week nadien werd mijn laatste hoop op een volledige triathlon gecanceld en werd ook de Hel afgelast.
In een laatste stuiptrekking schreef ik me op een avond in voor 10 wedstrijden die toch nog doorgingen. Gaande van de cyclocross van Leuven, naar een heleboel crossduathlons en de Bello Galico: Een trailrun van 100 mijl. Uiteindelijk viel ook dit alles weg waardoor we terug bij af waren. De Bello Galico hield het langste stand en was ik dus ook het langst op blijven hopen. Al voor de race gecanceld werd had ik gezegd dat ik toch die 100 mijl ging lopen wedstrijd of niet. De race werd gecanceld en dus restte enkel mijn grote mond en de vraag waar ga ik 100 mijl lopen? Er waren wat opties maar ik kwam al snel bij de site van Fastest Known Time uit. Een website die eigenlijk bedoeld is om bij te houden wie de snelste tijd heeft op de lange wandelpaden (+1000km). Er bleken echter ook FKT’s bij ons in de buurt te zijn waaronder die van de GR Hageland. Voor mij een reden om een dagje Karel Sabbe te zijn en het kwam met 150km dicht in de buurt van die 100 mijl. Bobby en ik hadden ook uit onze vorige uitdagingen geleerd en gingen next level: Een aankondiging en een live tracker, er zit niet zoveel verschil op onze levels. Op 21 november was het dan zover en vertrok ik om 5uur voor 150 km door het Hageland. Het was een schitterende dag: Door de livetracker kwamen veel mensen supporteren en had ik vaak het gezelschap van meelopers. En goeie meelopers hé, geen meelopers zoals je die kent van onder andere het middelbaar maar echte meelopers die me gedurende de dag entertainde, mee vloekte op de zoveelste kassei strook en zeiden dat het best nog goed ging terwijl iedereen besefte dat het naar het einde toe toch wat mank begon te lopen. Na iets meer dan 14uur kwam er een einde aan de mooie tocht en meteen mijn laatste uitdaging van het jaar. Ook nu was er net als bij het everesten (te) veel media aandacht. Ach ja het was ook een beetje het marketing projectje van Bobby en mij. We haalden zelfs Sportweekend en een schouderklopje van Wim Lagae!
Het was natuurlijk een speciaal jaar. Het was niet fijn geen WK, Ironman of Hel van Kasterlee te kunnen doen. Maar mijn sport zorgde er ook dit jaar weer voor dat ik heel wat mensen leerde kennen, dat ik plaatsen kwam waar ik anders niet meer zou komen en dat ik Seppe Odeyn weer iets beter leerde kennen. Ik ben zeker een betere atleet geworden en weet dus dat een goed plan B ook de moeite waard is. Hoe mijn 2021 er gaat uitzien kan ik uiteraard nog niet meteen zeggen. Het ziet er naar uit dat we nog even moeten rekening houden met een wisselende wedstrijdkalender. Hopen doe ik natuurlijk op het Wk in Zofingen op 30 mei, op een Ironman ergens ver weg en eindigen zoals dat hoort in de Hel!
