Du bai or not Du bai? dat was de vraag. De wedstrijden zijn uiteraard schaars en als er dan eentje doorgaat is dat niet meteen bij de deur. Ik twijfelde lang om te starten in de halve triatlon van Dubai. Langs de ene kant verlang ik zoals iedereen naar een wedstrijd, langs de andere kant moet je wel reizen in deze tijden ook al krijg je een uitzondering via je profstatuut? En zoals Bram Vermeulen het zo mooi zingt over die 70.3 van Dubai: het is een wedstrijd, het is een wedstrijd, het is een wedstrijd die ik niet winnen kan. Na veel wikken en wegen besloot ik om toch te gaan samen met mijn reisbubbel Bobby en Pieter.
Met de nodige attesten en testen op zak naar een leeg Zaventem de vlieger op naar Dubai. Ik had de race al eens gedaan in 2019 toen begin februari. Een maand later op de kalender zorgden toch voor een ander klimaat in de woestijn: Ruim boven de 30 graden en een warm zeetje. Mij hoor je niet klagen over de warmte, ik begreep maar al te goed dat even ontsnappen uit de Belgische winter een privilege is in deze tijden. Verder was Dubai nog net zoals ik het in 2019 ervaarde: Een lap woestijn zonder geschiedenis met een aaneenschakeling van records in een stad: De hoogste toren, de snelste lift, de grootste indoorski piste (in een woestijn?) en we verbleven in het langste hotel ter wereld met uitzicht op een gigantische paardenrenbaan. Nu klinkt dat wat negatief, ik vind dat allemaal heel fascinerend. Hoe ze als in een computerspel beslissen hoe hun stad eruit moet zien, met een bloemenperkje daar een rivier door de stad, nog wat extra strand hier en een wolkenkrabber of 5. Covid-gewijs was Dubai ook anders. 60% van de bevolking is al gevaccineerd en ze beslissen daar duidelijk om hun economie zoveel mogelijk te laten draaien, maar even goed droeg iedereen daar bijna overal een mondmasker en moesten we steeds op zoek naar een grotere taxi voor ons 3.
Maar goed de race: De eerste van het jaar is altijd spannend, nieuw materiaal voor de eerste keer gebruiken en hoe was dat weer in die wisselzone? Zoals ik al zei: Ik ging deze wedstrijd niet winnen. Akkoord je moet er altijd voor gaan, maar ook realistisch zijn. Ik had mijn eigen ambitieuze plannen: Een drietand, hattrick of tripple crown:. Ik wou finishen onder de 4uur, in 2019 was dat 4:01. Ik wou niet gechikt worden, in 2019 finishte Anne Haug voor mij en als laatste wou ik sneller lopen als reisbuddy Pieter, vorig jaar 2de. 3 ambitieuze doelen maar niet onhaalbaar leek me.
Vrijdag ochtend om 6u30 (3u30 Belgische tijd) stonden we dus klaar aan de Perzische golf voor de 1.9 km zwemmen. Het water was 22.5 graad, dat zegt jullie misschien niks, in Seppe Odeyn normen is dat een halve graad gesjareld zijn. Vanaf 22 graden moet je als Pro zonder wetsuit zwemmen. Nu goed met of zonder wetsuit mijn zwemmen was niet goed, niet echt profwaardig. Ik kan daar een halve boek over schrijven waarom het niet goed was maar dat gaat die tijd niet verbeteren. Nee ik ben er mee bezig dat komt goed en dan zal ik mijn halve boek wel schrijven!
Goed heel veel achterstand dus in de wissel en al voorbij gezwommen door de kopgroep van de vrouwen die 3 minuten achter me gestart waren. Snel op mijn nieuwe Ordu om tijd terug te pakken op mijn sub4 schema en om mezelf te ontchicken. Dubai is een snel parcours en ik ging goed vooruit. Ik haalde de eerste vrouwen in en had een goed gevoel. Even voor het keerpunt kreeg ik terug zicht op mijn hattrick. Alleen had ik niet verwacht Pieter te zien fietsen voor me terwijl ik de kopgroep al op de terug weg had gezien. Hij was gelaten en had een mindere dag. Maar bon verassend mijn eerste puntje binnen, of ging hij nog lopen? Even verder zag ik Daniela Ryf rijden. Daniela is een fenomeen in het vrouwentriathlon, meervoudig wereldkampioen en red bull atlete. Ik kreeg er zowaar vleugels van. Wie kan zeggen dat hij op 5km tijd Pieter Heemeryck en Daniela Ryf passeert. Na het keerpunt was het werkelijk vliegen door de woestijn in licht dalende lijn en meewind. Nu bleek dat die 55×11 op mijn fiets effectief een versnelling is die je kan trappen en niet enkel bedoeld is om mee op te scheppen. Daniela volgde op de toegelaten afstand. Zo een topvrouw in je wiel hebben geeft toch ook wat stress, er staan dan wel schijfremmen op mijn nieuwe TT, ik was niet van plan die warm te gaan maken in de woestijn. Seppe Odeyn heeft gekoerst en die neemt zijn bidonnen aan tegen 50 per uur. De vrijwilligers zagen dat wat minder zitten maar hadden geen keuze: 1ste bidon op de grond de 2de uit mijn hand en dan een ongelofelijke stress om ook niet die 3de tegen de grond te kieperen goed wetende dat ik de 3-voudig winnares van Hawaii zo wel eens zonder drank zou kunnen zetten in de woestijn. Ik had ze gelukkig klemvast. Er was ook dat liedje in mijn hoofd: Op de befaamde casette van mij pa staat al sinds jaar een dag een liedje Daniela (Elmer Food Beat). Een Frans liedje dat wij al als jonge pagadders op de achterbank meezongen. Toen ik een jaar of 15 was, vertelde onze pa dat de tekst nogal aan de schunnige kant is. Mijn Frans is op dat gebied toch eerder beperkt maar het liedje zou gaan over Daniela die fantastische dingen met haar mond kan. Zingen dacht ik dan uiteraard als 15 jarige puber. Nu goed dat deuntje zat dus in mijn hoofd.
Nog 20 km en we reden over een viaduct, ik kwam tot de vaststelling dat Daniela 3 minuten achter me gestart was en ik die dus nog moest goedmaken wou ik mezelf ontchicken. Daniela even lossen op dat viaduct, een paar stevige trappen maar ze gaf geen krimp. Tot ik me herinnerde dat Daniela de snelste klimtijd op Alpe D huez reed in de gelijknamige triathlon. De snelste klimtijd overal, inclusief heel wat goeie mannen. Ik raakte ze uiteindelijk toch kwijt op 10km van de wissel. Ik ben er niet fier op maar het was meer een demarrage in de bevoorrading, restte me nog de tijd tegen de klok.
De wissel in, geen tijd voor kousen aan te doen want ik zou die sub 4 uur maar eens moeten missen met 10 seconden. Na een paar kilometer lopen kreeg ik het gezelschap van een Bask, nee geen Spanjaard net als mijn fiets een Bask! Ik gebruikte de 2 Baskische woorden die ik ken om een lift te versieren. Het is me nog altijd een raadsel hoe de woorden fiets en proficiat daar voor zorgden maar dankzij hem liep ik een mooi tempo. Na een kilometer of 10 begon ik toch wat spijt te krijgen van die kousen die nog ergens naast mijn fiets lagen. Mijn witte Hoka’s vertoonden al wat rode vlekken. Ook de warmte maakte het echt wel zwaar. 35 graden ondertussen en nergens schaduw dat was toch pittig. Het was op die moment dat ik besefte dat er heel veel mensen thuis zaten die nu heel veel over zouden hebben voor een lichte zonneklop of een paar voeten met wat vel af. Dat ik blij mocht zijn dat ik in een race zat en dus zette ik mijn tanden op elkaar kapte ik een lauwe sprite over mijn kop en liep ik zo hard ik kon tot op de meet. De sub-4 was een feit, alleen Daniela was ook al daar. Dat waren geen 3 minuten en dus geen hattrick. Straffe madam en een nieuw parcoursrecord voor haar!
2 op 3 dus, wat niet slecht is. Het neemt niet weg dat ik overall 49ste wordt, dat is niet goed en ik denk dat ik ook wel beter kan! Nu wil ik daar niet te lang bij stil staan. Het was super nog eens een internationale race te kunnen doen en wens er iedereen zo snel mogelijk eentje toe!
