Een Duister, een Nederlander en een Belg gingen eens samen naar de meet in de Powerman Portugal. Dat kan niet anders dan een goeie mop worden zou je denken? Ik vond het uiteindelijk toch niet zo grappig…
Maar goed eerst even de opbouw naar de clou van de mop. Terug een wedstrijd, akkoord bij mij was dat niet super lang geleden als bij andere atleten. Na mijn avonturen in de 70.3 van Dubai was het wel de eerste keer terug om de knikkers te doen. Powerman Portugal was de wedstrijd die ik vorig jaar won en dus mocht ik starten met nr 1 en mijn titel verdedigen. Dat was al wel even geleden en ik merkte dat in de voorbereiding: hoe goed was ikzelf en hoe stonden de concurrenten ervoor? Ik lag er toch wat wakker van. Gelukkig werden een deel vraagtekens opgelost door mijn vrienden van triathlon Vlaanderen. Die organiseerden een testevent duathlon als referentie voor het EK en WK spurtduathlon en voor het jonge duathlon talent te testen. Maar dus ook de gelegenheid voor deze pappie van de lange afstand om de roetfilter eens uit te blazen. Ik werd er 6de in een tijdritformule duathlon maar zo wist ik wel hoe (goed) mijn loopniveau was.
Ik ging dus met vertrouwen samen met Bobby naar Portugal. Oranje zone dus nog steeds veel paperassen vooraf maar hopend op iets minder tracing en quarantaines achteraf. Powerman Portugal is in Mafra niet ver van Lissabon en georganiseerd door mijn andere vrienden die van triathlon Portugal of tewel federação triatlo Portugal. Ik vind dat klinken als muziek die Portugese taal, Bobby vind het verschrikkelijk omdat je er niets van verstaat. Kijk soms komen wij ook niet overeen. Maar Portugal en Mafra was ook een beetje thuis komen, het paleis was nog altijd gigantisch en de achtervering van het busje van de federação triatlo Portugal is nog steeds afwezig.
Portugal dat is mooi weer maar op zondag gingen de hemelsluizen daar werkelijk open. Tijdens het klaarmaken van de wisselzone was ik al doorweekt en was het zoeken naar droge kleren. Gelukkig werd er in de eerste 10 loopkilometers duchtig doorgelopen en had ik het snel warm. Dat eerste lopen ging niet zo vlot, het deed pijn en ik liep als 10de niet op de positie die ik verwacht had. Zoals altijd positief blijven: Ik liep wat ik moest lopen (het peloton is gedemarreerd meneer) en in een triathlon zou 10de bij je fiets komen wel goed zijn.
60 km fietsen dus op het mooie, zware en technische parcours. Ik maakte me vooraf wat zorgen over de gladde wegen. Ik heb ook altijd het gevoel dat ik als coureur daar het verschil moet maken Stefaan sprak gelukkig wijze woorden: Odeyn als ge wilt winnen moet ge om te beginnen aan de finish geraken. Ik knoopte dat goed in men oren deed geen zotte dingen in de afdaling en gebruikte de lastige stroken bergop om wat op te schuiven in de race. Dat het er echt wel glad bijlag bewees het gekende busje van de federação triatlo Portugal. Dat reed achter de koers, schoof weg in een bocht en schuurde zijn hele flank open tegen een rots.
Na 1 ronde fietsen zag ik de leiders. Daan De Groot, Jan Petralia en Jaoa Ferreira. Ikzelf reed 5de samen met de Duister Dominik Sowieja. Die had duidelijk geen coach die aanmaande tot voorzichtigheid. Hij reed net iets sneller naar beneden tot hij in een haarspeldbocht begon te driften. Hij was wel zo sympathiek mij in zijn geschuif richting vangrail te waarschuwen voor de gladde bocht en bleef gelukkig recht ik reed hem weer voorbij op weg naar Christophe De Keyser. Het was eens wat anders Christophe tegen te komen in het hinterland van Portugal in plaats van in het zwembad en tof dat hij als toptriatleet zijn Powerman debuut maakte. Ik reed nu 3de, Ferrerira reed plat maar Daan en Jan zag ik niet voor me uit rijden. In de wissel was het toch al 50 seconden achterstand op Jan en 1m50 op leider Daan. Ik verschoot wat van mijn achterstand maar na een zware race kan 10 kilometer nog wel even duren.
Ik zag al snel Jan/Jakke lopen en hij werd mijn eerste mikpunt. Halverwege, na 1 ronde lopen waren de 50 seconden goed gemaakt en liep ik hem voorbij. Ik zat nu op 1 minuut van Daan. Zou het dan toch nog kunnen? Net als ik dacht vleugels te krijgen, zag ik dat achter mij Dominik de man met de vleugels was. Hij kwam aansluiten op 2,5 km van de meet en we zagen Daan voor ons lopen. Dominik liep hard, ik zag hem metertje per metertje weglopen en hij kon tot op en over Daan gaan. Alles op een zakdoek dus op 500 meter van de meet. Die laatste 400 meter gaan nog goed omhoog. Ik keek naar mijn voeten en liep zo hard ik kon. Toen ik weer voor me keek stond Dominik in de penalty box en was ik bijna bij Daan. Plots was het dus sprinten voor die overwinning. België vs Nederland, Nike vs Hoka en Pizza Calzone tegen Pasta Carbonara. Inderdaad de avond ervoor nog gezellig samen gaan eten, nu sprinten tot ter dood! Zoals dat dan in de koers gaat heb je altijd iemand die op papier de snelste is. In dit geval was dat duidelijk: IK! Daan en ik hebben 1 keer tegen elkaar gekoerst en die eindigde in een massaspurt: Zellik Galmaarden van 2010. Ik werd 70ste en Daan 83ste! Geen reden om te twijfelen dus.
Maar zoals zo vaak dit wielervoorjaar won dan toch de op papier minst snelle. Daan won dus en ik werd 2de. Wat een aankomst en wat een strijd, ik moest even bekomen en legde me naast Daan neer op het tapijt. Mijn hele sportopvoeding flitste door mijn hoofd. Onze pa leerde me altijd: doe u best en ga niet liggen na de meet. Daar had hij namelijk een hekel aan als hij de langlaufers allemaal zag neerklappen na de meet in Sportweekend. Snel rechtstaan, de winnaar feliciteren ( ook sportopvoeding) en hopen om niet onterft te worden, dat viel gelukkig mee. Onze pa kwam ons nog ophalen aan de luchthaven!
Uiteraard gemengde gevoelens: Fier op mijn race en het blijven knokken tot op de meet maar waar heb ik die paar meters verloren die ik op het einde te kort kwam? Goed beseffende dat het dezer dagen een privilege is om wedstrijden te kunnen doen en het feit dat Daan de Europese kampioen 10-60-10 is denk ik wel dat 2de ok is. Afsluiten dan toch met een grappig moment, noem het een Portugezen mop. Ik vroeg aan Jaoa of hun busje nu goed was voor het schroot. Waarop hij zei: oh nee hoor er is enkel wat glas uit. Misschien toch eens een crowdfunding organiseren voor een nieuw busje?
